WERSY NIEOCZYWISTE

  Chociaż dużo się dzieje na zewnątrz, to jednak czuję, że jesień okryła mnie swym bezkresnym płaszczem. Zanurzyłam się w jego miękkie fałdy, by w ciszy oglądać krajobrazy samej siebie. Czasem nieciekawe i mroczne, a czasem melancholijne i kuszące, by pozostać z nimi dłużej. Przebywając w tej samonapędzającej się, bezczasowej przestrzeni zagubiłam natchnienie. Nie do końca akceptując jego uśpienie, staram się go obudzić. Wyszukuję więc dla niego znajome impulsy, próbując przypomnieć sobie czym rozpalały się ogniska, z których zakwitały odczucia, potem słowa, tańczące radośnie na kartkach. Żmudna i raczej bezowocna to praca. W końcu poddaję się, godząc się na stan spoczynku i jesienne porządki. A natchnienie jeśli zechce, to powróci samo. Wiem, że bardzo lubi niespodzianki. POCAŁUNEK WENY W leśnym wymiarze zniknę niespodzianie w ciągu dnia. Nie odnajdziesz mnie na żadnej z dróg, lecz w ciepłym promyku, co zakwitnie na policzku w chłodną noc. ZESTROJENIE W powietrzu

    Od paru lat uczestniczę w cyklicznym wydarzeniu jakim są Cyrkulacje – Wschodnioeuropejski Konkurs Etiud Nowocyrkowych w CSK w Lublinie. Zachwycam się talentem artystów, ich pomysłowością, pracą nad sobą i odwagą. To bardzo niezwykli ludzie, którzy z pasją ukazują innym to, że niemożliwe jest możliwe. Jednak wczoraj doznałam jeszcze innego odczucia, które towarzyszyło mi również przy wielu innych występach scenicznych, np. koncertach, chociaż chyba jeszcze nie byłam w stanie tego wyrazić słowami. Dzisiaj wiem już, co chciałabym napisać. Niezwykłe jest to, że artyści wyrażając siebie na swój własny, niepowtarzalny sposób, łączą się jednocześnie w tym wyrażaniu z publicznością. Na czas występu publiczność i występujący stają się jednym organizmem, który w tym jednym momencie rozumie się bez słów. W naturalny sposób powstaje uniwersalne porozumienie, wzajemna zależność i płynące z niej ponadczasowe dobro, bezcenna korzyść. W obu kierunkach szerokim, niewidzialnym strumieniem płynie m